Yılların Yorgunluğu

Yılların Yorgunluğu

Yüzümde zamanın çizdiği ince yollar,
İçimde susmuş, konuşmamış bin duvar…
Her adım bir vedaydı, her bakışta hasret,
Gülüşlerimde bile gizliydi biraz dert.

Gençlik geçti, fark etmeden, usul usul,
Ne sevdikler kaldı, ne hayaller bulbul.
Bir kahve koydum bu sabah yine yalnız,
Yılların yorgunluğu çökmüş omzuma sessiz.

Kimi gün koştuğum sokaklar şimdi suskun,
Kimi dost sesleri şimdi sadece uzak bir anı,
Ayna bile şaşırıyor bana bazen:
“Bu sen misin hâlâ içindeki çocukla yaralı?”

Ah, ne umutlar bıraktım yollarda,
Kırık valizlere sığmayan hatıralarda.
Ama yine de şikâyet etmem halimden,
Çünkü bu yorgunluk…
Yaşanmışlığın ta kendisinden.

Bir gün dinlenir elbet bu yorgun ruh,
Bir bankta, bir dua gibi çöküp susar.
Ama o güne dek taşıyacağım içimde sessizce,
Yılların yorgunluğunu, başım dik… ve sadece kendimce.